راهی که با هم پیمودیم...

دارم این بار از دلنتگی می نویسم؛ از اینکه این روزها چطور جای دستهای تک تکتان توی دستهایم عرق می کند، این که نبود نگاه هایتان تمام فضا را پر می کند، این که ناگهان همه ی بلندگوها جز خاموشی آوازهایمان چیزی برای پخش ندارند

چقدر درباره ی دست ها خواندم، چقدر نوشتم، چقدر نوشتیم، چقدر خواندنی هایمان را برای هم سانسور کردیم، چقدر سانسور شدیم، چقدر دست ها در دست هم به هم زل زدیم و چقدر دستمان از هم جدا شد؛
داستانی اند این دست ها برای خودشان

و من پس از این همه سال خیره شدن بهشان تازه می فهمم که چقدر از دست هایمان کم گفتیم