بی نام

تقلا نمی کنم، دیگر دست و پا نمی زنم

حتی نفس هایم را هم نمی شمارم، تا شاید دمی بیشتر روی آب بمانم

خودم را به دست جریان سپرده ام

به دست طغیانی که حتی نام تو را هم نشنیده است

دشت به دشت، جهنم دره به جهنم دره می کشاندم

چشم های شیدایم هنوز بر فراز خیل امواج دنیای زیر پاهایت را می پایند

شعله های شور از جای جای تنم در آغوش باز آبشار زبانه می کشند

با آب زلالی می آمیزم، که در تمامی این سال های عطش

خودت را حتی به جرعه ایش هم میهمان نکردی

نه عزیز، اشک نیست که کاسه ی چشمانم را پر می کند

 این جسم من است که دعوت زلال آب را عاقبت اجابت می کند