من می مونم و گل اقاقیا

همه اش می خواستم از بوی اقاقیا بنویسم که نشد... از بس که زودی فصل اقاقیا تمام می شود و هنوز عطر داغش لا به لای شامه ته بغچه ی افکار آدم را در می آورد که گل هایش ناگهان می شوند کف پوش خیابان و همان درختانی که تا چند روز پیش موذی ترین جادوگران بوده اند به چشم به هم زدنی قیافه ی مظلومانه به خودشان می گیرند و مشغول سایه پراکنی می شوند

از آلمانی ها تعجب می کنم، بیشترشان - حداقل برلینی ها - نه درخت اقاقیا را درست و حسابی می شناسند و نه عطر سحرانگیز گل هایش را؛ با اینکه کوچه پس کوچه هایشان پر است از درخت اقاقیا، ریز و درشت... همان حکایت چنار دوباره تکرار می شود؛

خود اصل راستش می خواستم از بوی اقاقیا بنویسم و اینکه چی به سرم می آورد، از همه ی رویا ها، همه ی آرزوها، همه ی احساساتی که باعطر سنگین و وسوسه برانگیز اقاقیا در می آمیزند و توی گرمای آفتاب ذهن و روحم را تسخیر می کند، از همه ی داستان هایی که هوس می کنم "مثل یک دسته گل اقاقیا" بیافرینم

...